سال نو را به همه اقوام و آشنايان و طايفه بادكي تبريك مي گويم انشااله سالي پر بركت و خوبي براي همه عزيزان باشه ما همچنان منتظر نظرات و پيشنهادات و اطلاعاتي راجع به طايفه بادكي هستيم ما را در اين سال كمك و ياري نماييد كه انشااله بتوانيم اين طايفه را به نسل جديد  بيشتر آشنا كنيم . انشا اله شجره نامه طايفه بادكي در اين سال تكميل و در اين وبلاگ به نمايش گذاشته ميشه .

تقدیم به عاشقــان سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع)

از همه عزیزان و بزرگواران طایفه بادکی  خواهشمند است با اینجانب همکاری کنند و سری به این وبلاگ  بزنند و با نظرات و پیشنهادات سازنده ما را در این زمینه کمک و یاری کنید  بارها گفتم و الان هم می گویم این وبلاگ متعلق به شخص بنده نیست متعلق به نسل و طایفه بادکی است ما می بینیم  در کتب تاریخ از این طایفه اسمی برده نشده است در صورتی که بزرگترین طایفه در استان فارس ودر منطقه رامجرد و شهرستان مرودشت بوده و این ما هستیم که باید این نسل بادکی و این غیرت  و رشادت و شجاعت این مردان بادکی را در ایران و استان فارس به همه معرفی کنیم . بیاییم با هم دست به دست هم بدهیم و این نسل را دوباره زنده کنیم و همبستگی واتحاد آنها را در نسل امروز ایجاد کنیم . اینجانب فقط به خاطر عشق به این طایفه و مظلوم واقع شدن آن در تاریخ به فکر ساخت چنین وبلاگی  افتادم و  بار ها از طرف عده ای از اقوام و آشنایان این طایفه مورد انتقاد قرار گرفتم ولی همه چیز را به دل خریدم فقط به خاطر این طایفه و انشاء اله در آینده نزدیک شجره نامه تمام طایفه بادکی در این وبلاگ به ثبت خواهد رسید . و از عزیزانی هم که صادقانه و بدون هیچ غرض و کینه ما را در این وبلاگ کمک کردند و تشویق نمودند تشکر و قدردانی می کنم . واز کسانی که خاطره ای و عکسی از بزرگان طایفه دارند بفرستند ما آنرا به اسم خودشان در وبلاگ ثبت خواهیم کرد. حتما به وبلاگ خوتان سربزنید و نظر بدهید منتظر قدوم مبارک شما هستیم . به امید دیدار نظرات شما

تن = تند

تهریف =تعریف

جاکن کردن = تغییر مکان دادن

جغله = پسر بچه

جل و جا = خانه و وسایل خانه

جم و جور = جمع و جور

چال = گودال

چره= چوب

چل = کتف

چو =چوب

چول شده = ویران شده

خذمت کردن = خدمت کردن

خرد و خوراک = غذا - خورد و خوراک

راست و دروه= راست و دروغ

رختخو = رختخواب

امنیه=ژاندارم

اوتنی =آب تنی

اوزار= ابزار

اوضا = اوضاع

اوقات تهلی = اوقات تلخی - عصبانیت

بغ کردن = اخم کردن

بل زمین = بگذار زمین

پف کردن = ورم کردن

تارف کردن = تعارف کردن

تتمه= باقیمانده

خاگ = تخم مرغ

شپلاق =سیلی زدن

شراک= شرور

شل و کل کردن = زخمی و مصدوم کردن

شیت و شات کردن = سرو صدا کردن

عزب = مجرد

قایمکی = مخفیانه

کپ کردن = چیزی را ریختن

کتل = کنده درخت

کتی = دولا - خم

کتی کتی = دولا دولا

کفه= سرفه

کلو = دیوانه

پرغ کردن =پرتاب کردن

شمه = توطئه

زمخت =موذی

راس = راست

زغنبوت = معادل زهر مار

خوسید =خوابید

دیشو=دیشب

چار زونی = چهار زانو 

تش = آتش

خفتی = گوشه

ارسی و پوزار= کفش

بر افتو = رو به آفتاب

ساوا = جدا 

ساهت = ساعت

برچ برچی = درخشان

بلاز کردن = شعله ور شدن آتش

در فارسنامه ابن بلخی در مورد رامجرد آمده است :                              " رامجرد: ناحیتی است بر کنار رود کر و بندی بر این رود کرده بودند از قدیم باز کی آب این ناحیت می داد و به روزگار فتور خراب شده بود و ناحیت رامجرد مختل گشته اکنون اتابک چاولی آن بند را عمارت کرد و ناحیت آبادان شد و آن را فخرستان نام نهادند و هواء این ناحیت سردسیر معتدل است و غله بوم است و ربعی عظیم دارد و میوه نباشد"(فارسنامه ابن بلخي. تصحيح رستگار فسايي. ۳۰۲).

همچنین در فارسنامه ناصری آمده: " در اصل رامگرد ... از سردسیرات فارس در جانب شمال شیراز است. درازای آن از حسن آباد تا قریه بیزان ۸ فرسخ و پهنای آن از اسفدران تا نگارستان ۴ فرسخ. محدود است از جانب مشرق به بلوك مرودشت و از شمال به بلوك مايين و ابرج و از مغرب به بلوك كامفيروز بيضا و از سمت جنوب به حومه شيراز ... آبش از رودخانه كامفيروز است. در زمان قديم در جانب سرگاه اين بلوك بندي بسته بودند بعد از خرابي آن امير جلال الدين اتابك چائلي از امراي دولت سلطان آلب ارسلان سلجوقي در حدود ۵۰۰ واند اين بند را تعميري لايق نمود ..."(فارسنامه ناصري. تصحيح رستگار فسايي. ۱۳۴۳).

از تک تک افراد طایفه بادکی بزرگان و عزیزان تقاضا دارم  به این وبلاگ سری بزنن با نظرات سازنده نه مغرضانه ما را در شناساندن طایفه بادکی به نسل جوان و دیگر طوایف کمک و یاری نمایند . من میگم این وبلاگ متعلق به همه نسل بادکی است و این وبلاگ متعلق به شخص بنده نیست واینجانب برحسب وظیفه این وبلاگ را تهیه کردم و هدف و قصدم همدلی و مهربانی و اتحاد بین این طایفه است نه چیز دیگر و عده ای هم مغرضانه نسبت به این وبلاگ انتقاد می کنند به جای اینکه انتقاد سازنده داشته باشند و خواهشمندم از نظرات و انتقاداتی بی مورد خودداری کنید و نظرات و انتقاداتی که سازنده و کارساز باشد استقبال خواهد شد . منتظر قدوم مبارک شما در این وبلاگ هستیم اگر مطلبی ،  عکسی و خاطراتی از بزرگان طایفه دارید حتما" برای ما بفرستید در وبلاگ به اسم  شما ثبت خواهد شد . با تشکر                  

در بعضی کلمات کلمه کاملا" اصل خود را از دست می دهد .

کلاغ = => قلاغ       کفگیر= = > عصم      رعد و برق = = > غر تراغ       پشه = = >پخشه     

تگرگ= = >تغر         گرد و خاک = = >  دیلاخ         تخم مرغ = = > خاگ     ریسمان = = > شریق

بام خانه = = > بون       چوب = => چیله       کاسه ==> شرطی     و...............

در بعضی کلمات جای   ( ی) از   ( او )  استفاده می شود .

بید = بود        خربیزه = خر بزه

در بعضی کلمات حروف حذف می شود

چهار = چار     چاه  = چا     ماست = ماس      انار = نار     دست = دس    

اوزه دراز = بد آوازه
اُوره = تاب
اَلیق = علوفه ای که برای گاو از تفاله درست می کنند
اَرقه = شیطان – بازیگوش
آلیده = چیزی به ظرف آغشته باشد
اوزه (بز اوزه ) = بزی که گوشش سفید وبدنش سیاه باشد
آشپاله = آبکش – صافی
اِسدَم = گرفتم
اَرچل = اذیت کن
اُخت نبودن = عادت نداشتن
اُسَر = آن طرف
اَو نان جوش = اشکنه – یک نوع غذا
آب پلو = پَسآب
اَوقمو = جای ایستادن آب
اُتُل = اتومبیل
آپاردی = زیرک
آرد بیز = الک
آرمه = زن بارداری که هوس کند – ویار
آزگار = یک مدت – زمانی
آسک = آسیاب
آموخته = عادت کرده
اِشکزه = هیزم
اُغُر ( بد اُغُر ) = بد اخلاق
اَلا بختکی = همین جوری
اَلُم = ارزن
اَلَم شنگه = دعوا
اَلو گرفتن = آتش گرفتن
اِلوار شدن = حالتی که نتواند از جا بلند شود
اَلَه وَ له = در هم بر هم
اُوزیده = آویخته
اَرجین = درخت اَرژن
آرخولوق = یک نوع لباس
اِشکم = شکم
اِشتو = عجله
اَلشت = عوض
اُسا = آن وقت
اوکش = خورجین لکی = همین جوری
اوشه = حیاط
اَردَم نداره = عار و تقلید نداره
آفتین = آستین
آرقید = دسته ی سه پایه ای که با آن مشک میزنند
اورسی = کفش
آلو = سیب زمینی
آریس = عروس
اور = ابر
ابر کوار = آسمان ابری ( ابر لای )
اُورد = آورد
آمدک = آمد
اَنومه = بد شکل
اِنتلای = مریض
اُوری = وارونه – برعکس
 
 

عکس خوبیار کریمی فرزند دانیال کریمی از بزرگان طایفه بادکی که در روستای کوه سبز رامجرد زندگی می کند

خدایار _ ( خوشیار _ دانیال _ علی قاسم _ خداخواست )

خوشیار - ( امراله _ اسداله _ سیف اله _ نعمت اله _ خدامراد _ روح اله _ بدیع اله )

دانیال - ( علی قربان _ عمان _ حاج حسن _ حسین _ خوبیار )

علی قاسم _ ( اکرم _ گرام _ کیومرث _ حجت اله _ افلاطون _ فرهنگ )

خداخواست ( فرزندی نداشته ) این گروه جزء طایفه بادکی هستند (ده یکی )  ده یکی : دولت قوام که در زمان قدیم از طوایف مالیات می گرفته یکی از طوایفی که آن زمان مالیات به قوام می داده طایفه بادکی بوده که این گروه ده به یک به قوام مالیات پرداخت می کرده به همین خاطر می گویند ده یکی .

امروز ضریحی از راس‌الحسین در مسجد جامع اموی دمشق وجود دارد که دوستداران امام‌حسین(ع) از نقاط مختلف جهان را به خود جلب می‌کند.

این محل در واقع همان مکانی است که سر امام‌حسین (ع) به یزید بن معاویه تحویل داده شد.

در شهر حلب نیز مسجدی است که بر روی یک تخته سنگ اثری از خون سر مبارک مشاهده می‌شود به این معنی که سربازان یزید هنگام استراحت در این محل، سر امام حسین را روی این تخته سنگ قرار دادند. از همین رو امروز این محل مسجد «النقطه» نامیده می‌شود.

این محل پیش از آغاز بحران سوریه هر روزه پذیرای تعداد زیادی از زائران بود.

 

 

با سلام خدمت تمامی عزیزان و قوم خویشان طایفه بادکی من از زمانی که این وبلاگ را نوشتم هدف و قصدم معرفی طایفه بادکی بوده و خواهد بود و انتظار دارم که با اینجانب همکاری کنید و انتقا دات سازنده و بدون قصد و غرض را ارائه بدهید و بارها از طرف عده ای نسبت به این وبلاگ انتقادات بی مورد  شده است و این انصاف نیست که این طایفه ای که هیچ کس به فکر معرفی آن در استان فارس حتی در کشور نبوده این طوری فکر کنیم . بیاییم مثل سایر طوایف دیگه این طایفه را به نسل امروز طایفه بادکی و دیگر اقوام معرفی کنیم و شجاعت و غیرت مردان این طایفه و اتحاد و همبستگی که بین این طایفه بوده را بیان کنیم . بازم عرض می کنم این وبلاگ متعلق به همه طایفه بادکی است متعلق به من نیست و اگر در این وبلاگ از بعضی ها اسم برده می شود و خاطراتی از آنها گفته میشه این مطالب را اشخاص و افراد قدیمی بیان می کنند که در نظرات بیننده این مطالب است که در وبلاگ به نمایش گذاشته میشه . و اگر مطالبی  در این وبلاگ راجع به اشخاص و بزرگان طایفه بادکی نوشته می شود با اجازه آن افراد و خانواده شان است .  امید این است که برای معرفی این طایفه با ما یعنی وبلاگ طایفه بادکی همکاری لازم را انجام دهید و عکس و خاطرات این طایفه را برای این وبلاگ بفرستید  خوشحال می شویم که با انتقادات سازنده و کار ساز ما را کمک کنید . منتظر نظرات و پیشنهادات شما عزیزان هستیم .  

در فكر هم و يار هم، غمخوار هم باشيم "فرمایشات آیه الله محمد تقی بهجت" انبياء و ائمّه ـ ((ع)) ـ نيامده‏ اند كه بگويند مردم از دنيا هيچ بهره ‏اى نداشته باشند، بلكه آمده ‏اند طريقه ‏ى دنيا دارى با سعادت و عزت و... را هم به ما نشان بدهند. انفاق، احسان، صداقت، دوستى و محبّت و در فكر هم بودن يكى از راه‏هاى سعادت دنيوى ما است.اگر در فكر هم، يار هم، غمخوار هم باشيم، در واقع در فكر خود هستيم و در نتيجه دنياى خود را هم نگهدارى كرده ‏ايم.

منبع: دانشنامه ویکی‌پدیا

پل تاریخی زمانخان نَفَر در مجاورت شهر سامان در استان چهارمحال و بختیاری واقع شده است. تفکر اولیه ساخت پل در این مکان به دوره ساسانیان برمی گردد. این پل به دستور زمان‌خان رئیس ایل نفر از ایلات ترک زبان استان فارس و از سرداران معروف شاهان صفوی که زمانی دامنه کوچ آنها تا منطقه «سامان» می‌رسید بر روی رودخانه زاینده‌رود احداث گردید. لازم به ذکر است که به دلیل اینکه عشایر ترک زبان جنوب را بیشتر به نام ایل بزرگ قشقایی می شناسند. لذا در بعضی منابع «زمان خان نفر» را به اشتباه به عنوان یکی از سران ایل قشقایی معرفی می کنند. بر اساس فرهنگ لغت دهخدا و فارسنامه ناصری «ایل نَفَر مرکب از ۱۶ طایفه می باشد.» که فارسنامه ناصری در جلد دوم در صفحه ۱۵۸۵ طوایف ایل نفر را دقیقاً به شرح زیر معرفی کرده است ۱- باده کی ۲- تاتم لو ۳- چنگری ۴- دولو خان لو ۵- «زمان خان لو»: سلسله خوانین ایل نفر از این تیره می باشند. ۶- ستارلو ۷- سنجرلو ۸- شولی ۹- طاطم ۱۰- جن ۱۱- عراقی ۱۲- قادلو ۱۳- قبادخانلو ۱۴- قره باجغلو ۱۵- قیدرلو ۱۶- لر. در ضمن فرزندان و نواده گان «زمان خان نفر» از مشاهیر استان فارس بوده اند که ریاست «ایل نفر» و « ایل بهارلو» را برعهده داشتند که شرح آنها در کتاب فارسنامه ناصری در جلد دوم در صفحه های ۱۵۸۳- ۱۵۸۴- ۱۵۸۵ بدین صورت آمده است: «حاج حسین خان نفر در زمان دولت نادرشاهی و سلطنت نواب کریم خان اعتباری تمام در مملکت فارس داشت، راتق و فاتق امور دیوانی بود و حکومت «ایل نفر» و «ایل بهارلو» در در کف کفایتش به اقتدار می گذشت و بعد از وفات او خلف صدقش محمد تقی خان نفر به جای پدر برقرار گردید و بعد از وفات او خلف صدقش: مجمع آداب و رسوم، مالک الرقاب منثور و منظوم، قدوه بزرگان و زبده خوانین زمان،صاحب کمالات، ناظم ابیات، نادره زمان: علی اکبر خان نفر شاعر«انجم» تخلص، بعد از وفات پدر به حکومت ایلات نفر و بهارلو برقرار گردید و در ایام جوانی چند سال در اصفهان توقف کرده، فنون عروض و قافیه را بیاموخت و در خدمت جناب آقای حاجی محمدحسین خان صدر، والی اصفهان، محرم راز و مخزن اسرار گردید و بعد از وفات والد خود به شیراز آمده به حکومت «ایل نفر» و «ایل بهارلو» برقرار گردید و در زمان فرمانروایی نواب اشرف والا، فریدون میرزا،فرمانروای مملکت فارس در سال ۱۲۵۳ و ۴ (۱۲۵ )و۵ (۱۲۵ ) به منصب ایشک آقاسی باشی سرافراز گردید و در سال ۱۲۶۹ وفات یافت.» لازم به ذکر است هم اکنون بازماندگان «زمان خان نفر» به نام «طایفه زمانخان لو» در شهر مرودشت در محله «نفرآباد» که نام رسمی آن نیز خیابان «ایل نفر» می باشد، زندگی می کنند.

پل «زمان خان نَفَر» یکی از بناهای با ارزش و قدیمی استان چهار محال و بختیاری است که دارای دو دهانه و ۳۰متر طول است و ارتفاع ۱۲ متر و با دو دهنه در نزدیکی شهرک سامان بر روی رودخانه زاینده رود بر روی سه پایه سنگی طبیعی بنا شده و در ۲۹ کیلومتری شمال شهرکرد قرار دارد. قرار گرفتن پل «زمان خان نفر» بر روی آبهای زاینده رود و وجود مناظر طبیعی چشمگیر اطراف در کنار اقدامات عمرانی انجام شده، این منطقه را به یکی از قطب‌های گردشگری استان چهارمحال و بختیاری تبدیل کرده است. در ادوار گذشته ایلات و عشایر «بختیاری»، «قشقایی» و «نَفَر» از روی آن آمد و شد می کردند و دو بار یکی در سال ۱۲۰۲ توسط کارگزاران حکومت صفوی و بار دوم در سال ۱۳۲۱ شمسی به وسیله حاج عبدالحسین قزوینی مالک قریه جمعالی به طور کامل تعمیر و مرمت شد. استحکام این پل با احداث دیوار سنگی در طرفین آن، دو چندان شد. منطقه پل «زمان خان نفر» دارای آب و هوای معتدل و بسیار لطیف و پاکیزه است و در روزهای تعطیل پذیرای سیل گردشگران می باشد. بیشتر ماهیان این رودخانه ماهی قزل آلای وحشی (گوشت صورتی ) می باشد و جریان آب رودخانه بسیار تند است. اطراف پل «زمان خان نفر» مملو از باغ های فراوان با درختان گوناگون میوه می باشد که مناظر بدیع و شگفت­انگیزی را بوجود می آورند. درختان هلو، بادام و گردو در این منطقه بسیار خوب به بار می نشیند

هدفم از ایجاد چنین وبلاگی پرداختن به سبک زندگی ، گفتمانهای حاکم در دوره های مختلف تاریخی ، ایین ها و اداب و رسوم ، ادبیات ، اشعار و ورزشهای سنتی و مواردی از این دست در خصوص فرهنگ و فضای عمومی سرزمین آباء و اجداد طایفه بادکی  خواهد بود که هر از گاهی بدانها خواهیم پرداخت . با ارائه نظرات خویش یاریگر ما باشید .
همچنین دوستانی که مایل به لینک سایتشان در این وبلاگ هستند، در نظر داشته باشند که تنها سایت هایی که به لحاظ محتوی و مضمون با این نوشته ها سنخیتی داشته باشد در پیوندهای وبلاگ قرار خواهد گرفت.
این وبلاگ متعلق به همه است اینجانب تا این اندازه که از عهده ام بر آمده این وبلاگ را راه اندازی کردم و تمام مواردی که نوشته شده از کتب های معتبر و افراد قدیمی طایفه بادکی ذکر شده است و در این وبلاگ بیان شده است ودر آینده نزدیک شجره نامه تمامی افراد طایفه بادکی که گرد آوری شده است در این وبلاگ به ثبت خواهد رسید و از تمامی صاحب نظران و دوستان گرامی و اساتید این خواهش را داریم که در گرد آوری و حقایق تاریخی این طایفه بزرگ و سرشناس در استان فارس که مظلوم واقع شده است ما را کمک و یاری فرمایند که بتوانیم این قوم و این طایفه را بیشتر به نسل جدید و جامعه بشری معرفی نماییم . منتظر قدوم شما عزیزان هستیم . یا علی مدد .
با سپاس

شیر هم دونی بدین شکل بود که چند خانواده باهم جمع می شدند و شیرهای گوسفند ها را می دو شیدند هفته یک بار خونه ی یک نفر شیر ها را داخل دیگ بزرگ جمع می کردند و در همان محل روی دیوار کیش می کشیدن یک ضربدر روی دیوار خشتی به عنوان شمارش می کشیدن تا یک هفته این شیر خونه ی یک نفر بود . واگر کسی از این خانواده ها به ماست ،کره ،دوغ،کشک احتیاج داشت از آن خانواده ای که شیر خونه اش بود می گرفتند .هفته بعد خونه ی خانواده دیگری بود همین طور این رسم و رسوم شیر هم دونی خونه به خونه می چر خید .

بدون واسطه جریان را از پدرم و حاج اکرم امیری شنیدم که آنها نیز شروع ماجرا را به نقل از عزیز بگ بیان می کردند.احمدبیگ (پدر حاج نبی اله ستوده و نعمت اله ستوده) خودش را هراسان به منزل پدرم (شیرمحمد)که در بالای سیلوهای مجتمع گوشت فعلی بوده میرساند.در مسیر بهرام آقایی(پدر علی آقا )نیز با آنها همراه می شود و در جمع به یازده سوار میرسند اما فقط سه نفر تفنگچی دور برد بوده اند وبقیه دم پر داشته اند.قاصدی را نیز به سمت پدر یداله بیگ کشاورز یا خودش میفرستند.هنوز به راه معدلی فعلی نرسیده بودند که صدای تیراندزیهای زیادی شنیده می شود.وسپس قطع میشود.با نظر پدرم کسانی که دم پر داشته شروع به خالی کردن تیرشان برای ترساندن دشمن میکنند از سمت باغ فعلی سرهنگ صدای تیری شنیده می شود برای آنکه محاصره نشوند

بازهم با نظر پدرم دو گروه میشوند و عده ای با یک تفنگ دور زن به سمت باغ سرهنگ و دامنه کوه حرکت میکنندو پدرم و احمد بیگ بسمت رودخانه میروند و در هردو گروه به تیراندازی با دم پر بدون گلوله ادامه میدهند.دزدان با شرایط پیش آمده فرار می کنند.هرچند رد دزدان را تا کوههای گرم آباد فعلی نیز دنبال میکنند اما نتییجه ای نمی گیرند.مدتی طول میکشد تا پدرم و احمد بیگ، عزیزبیگ ومحمد میرزا را در وضعیت بسیار بدی می بنند.محمد میرزاکه تیر به شکمش خورده بوده و بعلت خونریزی زیاد فوت شده بوده . و ازعزیز بیگ نیز خون زیادی رفته بوده که بعداٌخوب میشود اما دستش پس از آن دچار مشکل جدی میشود . هر دو را میآورند .مرحوم عزیز بیگ تا وقتی زنده بوده از پدرم در عین جوانی در آن موقع با عنوان شیر مرد یاد میکرده.هرچند در زمان زنده بودن عزیزبیگ نیز بسیاری از بادکیها از پدرم حرف شنوی داشتند اما احترام پدرم به وی مانع از دو دستگی در طایفه بادکی شده است . و بعد از فوت عزیز بیگ تقریباٌ همه کاره آبگرم و رهبری مرکزی طایفه بادکی ،با پدرم (شیرمحمد)بوده { پدرم هفت خاله اش همسر مردان بزرگ و با نفوذ منطقه بوده اند وبا شجاعت ومحبوبیتی که داشته درهمان جوانی بسیار طرفدار داشته است.وحتی در طایفه قره قلاق نیز محبوبیتش خاص بوده.}    

باتشکر از آقای ع قلی پور که این خاطرات را برای ما فرستادند .

مهمترین کارهای عملی مردم شناسی در آبگرم توسط "هنری فیلد"، "مردم شناس شهیر امریکایی"  که در سال 1934میلادی(1313 ه ش)بعنوان "سرپرست هیئت اکتشافی مردم شناسی موزه فیلد امریکا" به ایران آمده انجام شده است،متاسفانه به علت شیوع بیماریهای واگیر در منطقه و مسدود کردن اکثر غارها به علت مرگ دسته جمعی دامهایی که شب در غارها(بعنوان آغل)بسر برده بودند.وی وتیم همراهش موفق به تحقیق جامع بر روی این غارها نمی شود.اما در گزارشاتی که ثبت کرده و امیدواریم بزودی صفحات انگلیسی و ترجمه نشده آن بدستمان برسد و در وب قرار گیرد.آبگرم را یکی از قدیمیترین سکونت گاه های قوم پارس معرفی نموده است.وهیچ وجه اشتراکی بین بادکی ها و  ایلات خمسه نمی بیند.و با تاکید بر استخوان بندی آنها و گویششان و رفتارشان آنها را به مردان زاگرس مرکزی نزدیکتر میبیند.به همین خاطر آنها را از اقوام اولیه ایران می شمارد.و به ارتباط نزدیک آنها با قشقایی ها اشاره دارد که در سایر ایلات خمسه مشاهده نمی شود. 

 نظریه "فدریک بارث"نیز تاکید دارد  "بادکی ها به لهجه فارسیی سخن می گویند که  در سایر ایلات خمسه مشاهده نمی شود و زبان دوم آنها به ترکی قشقایی نزدیک است و با ترکی باصری ها و سایر ایلات خمسه تفاوت دارد " 

در تحقیقات بارث نیز چنین به نظر میرسد که خاندان قوام (رهبران ایل خمسه) با اهداف سیاسی با نفوذ و ارعاب در طایفه بادکی،آنها را متقاعد میکنند در قالب ایل نفر قرار گیرند و یک اتحادیه ساخته می شود و سرکردگی آن به یک "اعیان زاده شهری" که "به ندرت در ایل ظاهر می شود" واگذار می گردد.وی نیز تلاش می کند تا جایگاه خود را در ایل مستحکم نماید ، نتیجه اینکه،"قوامی ها" برای تسلط بر "ایلات خمسه" و مقابله با قشقایی ها سعی داشتند علاوه برآنکه مانع اتحاد،بادکی ها و قشقایها شوند،به گونه ای با قرار دادن آنها در ایل نفر تسلت کاملی نیز بر آنها داشته باشند،همچنین با مهاجرتهای اجباری در"طایفه بادکی" توازن جمعیتی را نیز به نفع "گماشتگان" و "نیروهای بومی هوادار" خود تغییر می دهند{مهاجرت بسیاری از بادکی ها به بختیاری و حتی ایلات قشقایی در این زمان رخ میدهد}.

با تشکر از تحقیقات دکتر ک.قلی پور و ارسال این پست پرمحتوا

واقعه کشته شدن میرزا محمد(پدر حاج علی محمد قربانی)

یوسف علی میرزایی چنین نقل می کند:

 حدود 9سالم بود و در حوالی پل کانال(مجاور ساختمان تعمیرگاه سابق شهرک طالقانی) و حوالی منزل(چادر) عزیزبیگ مشغول چرای گوسفندان بودم، که عزیز بیگ که دیگر سنی از اوگذشته بود(ولی همچنان قبراق) چشمش به من افتاد و پرسید بچه جان :بچه کی هستی؟گفتم: پسر جوزعلی و برادر زاده طاهرمیرزا قراقولاغ .پرسید تو پسر [مرحومه] سلطنت هستی ،گفتم بله.عزیز بیگ پشت دست خود زد و گفت خدارحمتش کنه[البته قدیمی ترها بهترمی دانند - مرحومه سلطنت( وفات در سال1325 ه ش، دختر ملا پیرمراد و خواهر کاکاجان و رضاخان اسدی) به لحاظ مدیریت وسالاری ، سرآمد زنان وبیشتر مردان عصر خود بود که در آینده از ایشان هم خواهیم گفت].عزیز بیگ سپس گفت بچه جان بیا واقعه ای را برایت تعریف کنم ، برای آینده خوب است.

و عزیز بیگ نگاهی به دور دست انداخت و چنین ادامه داد :

منزلمان گزستان بزرگ  بود[گزستان بزرگ به اراضی حدفاصل اسفدران ،کوه سبز،فخرآباد و پل نو گفته می شد که در آن زمان همچنان که از نامش پیداست پوشیده ازانبوه درختان گز بوده]. بعد از ظهر یکی از روزهای بهاری که در منزل مشغول استراحت بودیم سر و صدایی بلند شد . گفتند 9 سوار راهزن ازطایفه "دوقوزلو"قشقایی رمه اسب بادکی وقراقولاغ(حدود15 راس اسب) را به سرقت برده و به سمت پل رودخانه می برند. بلا فاصله من [عزیز بیگ] و میرزا محمد که بزرگ طایفه بود تفنگ برداشته ،سوار اسب شدیم ، به سرعت از حاشیه رودخانه به سمت پل رودخانه تاختیم وبه خاطر اینکه رمه اسبها به کندی حرکت می کردند ،راهزنان  را دور زدیم و زودتر آنها در محل "یخچال" [یخچال به له(زمین پست) واقع در حدفاصل اراضی پل نو و چمنی گفته می شد (حدود500متر دورتر از تلمبه عبداللهی )] راه را برآنها بستیم .پشت کانال (جوی) اسفدران سنگر گرفته و با سارقان درگیرشدیم. عزیز بیگ نفس عمیقی کشید و ادامه داد ؛ ما پشت جوی اسفدران وپشت به رودخانه سنگر گرفته بودیم و میرزا محمد به فاصله کمی سمت چپ من بود .بعد از مدتی درگیری و تیر اندازی متقابل ، اسبها آزاد شدند. بعد از آزاد شدن اسبها  به میرزا محمد گفتم که اینها شکست خورده اند ونتوانسته اند اسبها ببرند و عصبانی هستند، از جایت تکان نخور تا ببینیم چه می شود. اگر جابجا شویم مورد هدف قرار میگیریم.در همین حین میرزا محمد برای اینکه ببیند اوضاع چگونه است نیم خیز شد وسروسینه اش از جاییکه سنگر گرفته بودیم بالاتر آمد. ناگهان صدای ناله بلند شد.بله میرزا محمد هدف تیر مستقیم راهزنان قرار گرفته بود.من به سرعت به طرف او حرکت کردم تا ببینم چه اتفاقی افتاده است. هنگام حرکت زیر پایم خالی شد و تعادلم را ازدست دادم و دستم از خاکریز بالا آمد که تیری هم به مچ دست چپ من خورد .خوشبختانه تیر به استخوان برخورد نکرد.به هر ترتیبی بود خودم را به بالای سر میرزا محمد رساندم.متاسفانه تیر مستقیما به سینه ایشان اصابت کرده و کشته شده بود. مچ دستم که تیر خورده بود با دستمالی که همراه داشتم بستم ، دوباره دست به تفنگ شده به تیر اندازی ادامه دادم . اگر یک گلوله من شلیک می کردم چندین گلوله به طرف من شلیک می شد وهر طور بود مانع بردن اسبها شدیم..در همین هنگام سوارانی از بادکی و قراقولاغ از دور نمایان شدند که به محض اطلاع به کمک ما آمده بودند.راهزنان که از دور متوجه سواران مسلح شده بودند فرار را بر قرار ترجیح داده ، متواری و اسبها آزاد شدند.درنهایت جنازه میرزا محمد را روی اسبش گذاشتیم و بازگشتیم.

و امروز شاید همان آینده ای باشد که عزیزبیگ گفته بود تا بدانیم گذشته گان که بودند وچه کردند واین چنین برگ زرین دیگری از دلیرمردی و شجاعت نیاکان سرزمینمان ورق خورد(روحشان شاد)

     منبع و ماخذ : وبلاگ پل نو رامجرد                                                               جهان بین میرزایی 20/12/1390

برطبق تقسیمات رسمی که عربها با آن مواجه شدند وآن را بعد رعایت کردن فارس به پنج ولایت تقسیم می شده : اصطخر،شاپور،اردشیرخُره ،ذارابگرد(داراب)،و ارجان

ابن خردادبه ، قدامه و اصطخری همه دراین باره اتفاق نظر دارند  اظهارات سوای فسا و شیراز بوده است . ابن رسته هفت ولایت را می شمارد .ولایت و سه ناحیه یاد میکند و شیراز را ششمین ولایت می شمارد سه ناحیه عبارتند از رودان ،نیریز،خسو،مع هذا محتمل نیست که این اطلاعات متناقض در اثر تغییراتی باشد که طرز اداره وجود دانسته است . خود مقدسی تصدیق دارد که حتی در زمان او شیراز در فهرستهای رسمی ، حوزه اداری خاصی نبوده و ازاین هم پا فراتر می گذارد و می گوید که شیراز از توابع اصطخر بوده است تقسیم این ناحیه را به پنج ولایت می داند: ولایت اصطخر ،ولایت شاپور ،ولایت اردشیر خُره،ولایت دارابگرد ،ولایت ارجان .

1- ناحیه رامجرد جزءولایت اصطخر ازنظر تقسیم بندی قرار دارد . در تاریخ تصرف این سرزمین به دست مسلمانان این نقطه ( رامجرد) دارای اهمیت خاصی بوده است . در اینجا بود که طلایه سپاه مسلمانان در حمله به اصطخر با دشمن که ازآنجابه استقبال شان آمده بود مصادف شد فرمانده طلایه سپاه کشته شد و این بر خورد چنانکه به نظر می آید نزدیک بود به زیان مسلمانان پایان یافت. در این هنگام قسمت اصلی سپاه به قیادت ابن عامر در رسید و دشمن را وادار به فرار و بازگشت به اصطخر کرد .

در ناحیه رامجرد قلعه سعید آباد قرار داشت اصطخری در باره آن می گوید :بر فراز کوهی با شیب تند قرار دارد . راه وصل به آن به یک فرسخ بالغ می شود . در دوره قبل از اسلام به قلعه اسفند باد شهرت داشت . در روزگار اسلام در زمان خلافت علی ابن ابی طالب زیاد در اینجا مستقر شدند و ازآن هنگام قلعه به نام او نامیده شد . در حدود اواخر دوره حکومت بنی امیه منصور ابن جعفر ،والی فارس در این دیار سنگر گرفت . حال دیگر قلعه بنام او نامیده شد . وبه قلعه منصور شهرت یافت . از آن پس مدتی متروک ماند . آنگاه محمدبن واصل الحنظلی حاکم فارس به مرمت آن همت گماشت وبه همین دلیل نام وی بر آن ماند . بعد وقتی یعقوب لیث او را به اسارت گرفت ،هنگامی توانست قلعه را وادار به تسلیم کند که محمد بن واصل به امر فرمان داد. یعقوب امر کرد قلعه را ویران کنند ،اما چون بدان احتیاج داشت بار دیگر آن را ساخت و زندان کسانی قرار داد که منفور وی بودند ولی به هر تقدیر به قتلشان راضی نبود .

منبع و ماخذ : جغرافیای تاریخی فارس -  تالیف : پاول شواتس    مترجم : کیکاوس جهانداری

بزرگی این تمدن فراتر از نام یک گروه ، طایفه ، ایل یا قوم است و میراث یک ملت (ایران) را در خود نهفته دارد   قدمت زندگی در آبگرم به هزاره هایپیش از میلاد باز می گردد .و یکی از مراکز مهم زندگی زرتشتی ها بوده است، بادکی های پارس همگی بازمانده های نسل اولیه آبگرمند.که از اینجا به نقاط مختلف ایران مهاجرت کرده اند.زنجیره خویشاوندی آبگرمیها چون غارهای شگفت انگیزش پیچیده و بهم گره خورده است،به گونه ای که تمام آنها بگونه ای و از نسلی بهم برمی گردند.

  این بازماندگان خود میراث بزرگی از مردم اولیه و بزرگ پارسند که آثار سه شهر بزرگ در محدوده آنها هنوز هم قابل شناسایی و قدمت گذاری است،این مردان اوج شکوفایی شان در عهد هخامنشیان بوده و با آنکه پس از آن نیز همواره غرور خویش را حفظ کردند و به همین خاطر نیز به بادکی ها(یعنی صاحبان غرور)توسط سایر اقوام شناخته می شدند به دلایل زیر به سایر نقاط ایران به دلخواه و در مقطعی به اجبار فرستاده میشوند.تا آنکه اکثریت خود را از دست دادند. لذا در 1278ق‌ به‌ فرمان‌ ناصرالدين‌ شاه‌ برای کنترل بیشتر این مردان دلیر آنها را به شیوه ها و دلایل متفاوت حتی بازهم با مهاجرت اجباری به نقاط دیگر ایران می فرستد و آنها را در حد یک طایفه نگه می دارد آنهم در قالب ایل نفر، ملتی که هزاران ایل در قدرتش بوده برای سرکوب قدرتش و باز نگهداشتن از  قدرت اولیه سالها مورد هجوم قرار میگیرد ؟؟؟؟؟؟  {لطفا در پایین این صفحه به ادامه مطلب بروید}

با تشکر از دوست عزیز و گرامی ع قلی پور

برچسب‌ها: غارها, آبگرم, بادکی, رامگرد, پایتخت یک امپراطوری
ادامه مطلب

زنده باد مردان پارس (رامگرد )

واقعیت همین است .بازماندگان طایفه بادکی میراث بزرگی از مردم اولیه و بزرگ پارسند که آثار سه شهر بزرگ در محدوده آنها هنوز هم قابل شناسایی قدمت گذاری است،این مردان اوج شکوفایشان در عهد هخامنشیان بوده و با آنکه پس از آن نیز همواره غرور خویش را حفظ کردند و به همین خاطر پس از آن نیز به بادکی ها(یعنی صاحبان غرور)توسط سایر اقوام شناخته می شدند به دلایل زیر به سایر نقاط ایران به دلخواه و در مقطعی به اجار فرستاده میشوند.تا آنکه اکثریت خود را از دست دادند لذا در 1278ق‌ به‌ فرمان‌ ناصرالدين‌ شاه‌ برای کنترل بیشتر این مردان دلیر آنها را به شیوه ها و دلایل متفاوت حتی بازهم با مهاجرت اجباری به نقاط دیگر ایران می فرستد و آنرا در حد یک طایفه نگه می دارد آنهم در قالب ایل نفر.ملتی که هزاران ایل در قدرتش بوده برای سرکوب قدرتش و باز نگشتن به سالها همواره .


1-


در 2500سال پیش گروهی از اصیلترین مردان پارس(از جمله مردان بادکی و رامگرد)به ارمنستان کنونی و تاجکستان که آب وهوایی کاملا شبیه رامگرد دارند وبسیار برای دامپروری و کشاورزی مناسب بوده فرستاده میشوند جون تصمیم چنین گرفته شده بوده که در نقاط مرزی از اصیلترین و باغیرت ترین و وفادارترین افراد به امپراطوری هخامنشی استفاده شود.وباید بدانیم در آن زمان و پس از آن بیشترین خونها برای حفظ ایران در ارمنستان کنونی و پس از آن در مرز تاجکستان ریخته شده است.هر چند تا سالها حتی لهجه و خط خود را نیز حفظ کرده بودند .اما بازماندههای آنها اکنون جمعتی ملیونی نیز شدها ند در دوران تغییر مذهب از زرتشی به ارمنی و...ودوران کمونیسی شوروی جرم نوشتن به پارسی برای آنها و سایر نقاط اشغالی مرگ اعلام میشود هر چند هنوز در بسیار نقاطش پارسی رواج دارد.

2-

پس از دوران هخامنشی قدرت آنها چون قدرت امپراطوری به شدت تضعیف میشود.وشهرهای آنها ویران میشود.ودوباره به کوهها پناه میبرند اما در دوران ساسانیان مجددا در قدرت ساسانیان و شکوه پارس دخیل بوده .در واقع قدرت این مردان در شکوفایی کشاورزی و دامپروری حتی به شکل کوچ نشینی وداشتن منزل ثابت در رامگرد همواره زبانزد توده وحکومت ها همواره به آنها وابسته بوده اند..

3-

پس از هجوم اعراب بسیاری از مردم این منطقه را گبر (یا حتی ندانسته کافر مینامیدند)و برای تحقییر مردم کوه آبگرم را که برای زرتشتیها مقدس بوده را کوه خرف خانه ها می نامند.(در این کوه مردگان را پس از مرگ در قبری با طاق سنگی قرار میدادند وچون به زندگی پس از مرگ اعتقاد داشتند وسایل زندگی وآب و غذا را برای زندگی جاویدان در آن قبر قرار داده و روی آنرا می پوشاندند.سقف این قبرها بگونه ای طراحی می شده تا پرندگان نیز در بردن گوشت مردگان آزاد باشند. اما استخوانها بماند هچون استودانها بعدی البته اما همین مسیر کوچک اولین راه دزدان آثار این تمدن بوده است ).وباید بدانیم مردان رامگرد هرگز مردگان خود را زنده بگور نمی کردند.البته مردان بزرگ آبگرم با شناخت واقعی از اسلام باآنکه خداپرست بودند مسلمان می شوند و دین برتر را می پذیرند ودر شکوفایی جهان اسلام نیز همواره سهیم بوده و هستند.

4-

در دوران غزنویان ، سامانیان ،خوارزمشاهیان نیز همواره تلاش میشده قدرت مردان پارس کنترل شود وحتی زبان ترکی به یکی از زبانهای اصلی آنها تبدیل می شود،_ اما صفاریان{ شاخه ای از پارسیان اصیل دیگر ایران از سیستان امروزی تا کرمان} و به طور خاص یعقوب الثیث صفاری با مردان این ناحیه پارس از جمله رامگرد،همپیمان شده و تاریخ غرورآفرینی را برای ایرانیان رغم میزنند.که شرح آنرا می دانید.متاسفانه در کلیه حملات وبه خصوص در حمله دوم مغولاها به علت وجود شهرهایشان در دشت همواره خصارتهای زیادی را متحمل شده اند.اما زنده باد به ایستادگی،غرور و مقاومتشان.

( باتشکر از برادر عزیز و گرامی ع قلی پور )

         خاکستر(خاکسر)

دکتر شریعتی:

اي كشتي شكسته كه پهلو گرفته اي

بر گو چرا تو دست به پهلو گرفته اي

گل را خدا براي سرور آفريده است

اي گل چرا به غصه و غم خو گرفته اي

گاهي ز درد شانه ز دل آه مي كشي

گاهي ز درد دست به بازو گرفته اي

از ماجراي كوچه نگفتي به من ، بگو

اكنون چرا ز محرم خود رو گرفته اي

ديوار گشته است عصاي تو باز هم

بينم كه دست خويش به پهلو گرفته اي

هرگه در به روي علي باز مي كني

خوشحال مي شدم كه تو نيرو گرفته اي

در این جا اشاراتی هر چند مختصر به برخی از ویژگی ها و قواعد لفظی این گویش را داریم . در لهجه بادکی تکیه بر حسب نوع کلمات روی هجا های فارسی مختلف است یعنی با تغییر محلی تکیه معنا تغییر می کند . البته این موضوع خاص لهجه بادکی نیست و زبان فارسی را شامل می شود برای مثال :

ها در آخر کلمات بعد از الف در لهجه بادکی از تلفظ سا قط می شود .    ( چاه - چا )  (روباه - روبا ) (ماه - ما )  (کاه - کا )

در آخر بعضی کلمات دو حرفی در گویش بادکی تبدیل (ow )می شود . (آب -او )  (تب - تو )  لب - لو ) (شب -شو)

در تعدادی از کلمات که وسط آنها الف است موقع تلفظ الف تبدیل به واو می شود . (ارزان - ارزون ) (تکان -تکون )  (جان - جون ) (خانه - خونه )

ضمیر های اشاره (این )  و ( آن ) در گویش بادکی  به ( ای ) و (او )  و جمع آنها به ( اینا ) و (اونا ) تغییر پیدا می کند.

یا مقلب القلوب و الابصار يا مدبراليل و النهار

يا محول الحول و الاحوال حول حالنا الي احسن الحال

پیشاپیش

حلول سال نو و بهار پرطراوت را كه نشانه قدرت لايزال الهي و تجديد حيات طبيعت مي باشد رابه تمامي عزيزان  و بزرگان طایفه بادکی تبريك و تهنيت عرض نموده و سالي سرشار از بركت و معنويت را ازدرگاه خداوند متعال و سبحان براي شماعزيزان مسئلت  دارم.

ايلات‌ِ خَمْسه‌، اتحادي‌ از 5 ايل‌ اينالّو (يا اينانلو)، بَهارْلو، نَفَر، عرب‌ و باصري‌ (ه م‌م‌) كه‌ بنابر برخى‌ مقاصد سياسى‌، اقتصادي‌ و نظامى‌، در 1278ق‌ به‌ فرمان‌ ناصرالدين‌ شاه‌ در منطقة فارس‌ تشكيل‌ شد (نك: فسايى‌، 1/823 -824؛ ابرلينگ‌، 72؛ بيات‌، 24). خاستگاه‌ قومى‌ اين‌ ايلها با يكديگر متفاوت‌ است‌. ايلهاي‌ اينانلو، بهارلو و نفر، ترك‌؛ ايل‌ عرب‌، عرب‌؛ و ايل‌ باصري‌، عمدتاً فارس‌ هستند. مردم‌، ايلات‌ خمسه‌ را كلاً عرب‌ مى‌شناختند (بك‌، كه‌ احتمالاً به‌ دليل‌ جمعيت‌ بيشتر مردم‌ ايل‌ عرب‌ در ايلات‌ خمسه‌ و نيروي‌ غالب‌ آنها بر عشاير ديگر بوده‌ است‌.
ايلات‌ خمسه‌ دومين‌ گروه‌ ايلى‌ عمدة فارس‌، پس‌ از ايل‌ قشقايى‌، در اواخر سدة 13ق‌/19م‌ و نيمة نخست‌ سدة 14ق‌/20م‌ به‌ شمار مى‌رفتند (مسعود ميرزا، 129؛ سايكس‌، .(II/479 ايلهاي‌ خمسه‌ در منطقه‌اي‌ در شرق‌ قلمرو ايل‌ قشقايى‌ به‌ صورت‌ پراكنده‌ مى‌زيستند. اين‌ منطقه‌ بخشى‌ از نواحى‌ شمال‌ و مشرق‌ و جنوب‌ شرقى‌ استان‌ فارس‌ را در سوي‌ خاوري‌ راه‌ اصفهان‌ به‌ شيراز و شيراز به‌ جهرم‌ فرا مى‌گيرد.
تمام‌ طايفه‌هاي‌ ايلات‌ خمسه‌ تا سالهاي‌ پايانى‌ سدة 13ق‌ كوچ‌ مى‌كردند و به‌ ييلاق‌ و قشلاق‌ مى‌رفتند. از آن‌ پس‌، به‌ تدريج‌ بخش‌ بزرگى‌ از آنها يكجانشين‌ شدند. بنابر آمار تيرماه‌ 1366ش‌، 768 ،4 خانوار از باصري‌، عرب‌، بهارلو، نفر و كُردشولى‌ (از قشقاييهايى‌ كه‌ به‌ ايلات‌ خمسه‌ پيوسته‌ بودند) كوچ‌ مى‌كردند ( سرشماري‌ ...، 15). ييلاقات‌ اين‌ عشاير در شهرستانهاي‌ آباده‌، اقليد، جهرم‌، داراب‌، شيراز، فسا، لار و مرودشت‌، و قشلاقات‌ آنها نواحى‌ ديگري‌ در همين‌ شهرستانها و شهرستانهاي‌ استهبان‌، فيروزآباد و نيريز فارس‌ بوده‌ است‌. 3/94% از خانوارهاي‌ عشاير كوچنده‌ در ييلاق‌، 3/80% آنها در قشلاق‌ زير سياه‌ چادر، و بقيه‌ در خانه‌هاي‌ گلين‌ زندگى‌ مى‌كنند (همان‌، 11).
رهبري‌ هر يك‌ از ايلهاي‌ خمسه‌ و طايفه‌ها و تيره‌ها و اولادها را يك‌ خان‌ يا كلانتر و يا كدخدا برعهده‌ داشت‌ كه‌ امور اجتماعى‌، سياسى‌ و اقتصادي‌ عشاير زيرنظر آنها بود. هر اردو كه‌ متشكل‌ از چند سياه‌ چادر يا خانوار از يك‌ طايفه‌ يا تيره‌ بود، در زمان‌ كوچ‌، يك‌ كدخدا يا ريش‌سفيد داشت‌ كه‌ نمايندگى‌ سياسى‌ و اداري‌ اردو برعهدة او بود (بارث‌، .(26 اصطلاح‌ «خان‌» در خطاب‌ مؤدبانه‌ براي‌ همة سران‌ ايل‌ و طايفه‌ و تيره‌ به‌ كار مى‌رفت‌. با فروپاشى‌ اتحاد سياسى‌ ايل‌، عنوان‌ كلانتر نيز به‌ تدريج‌ منسوخ‌ شد و عنوان‌ خان‌ جاي‌ آن‌ را گرفت‌ (همو، .(72
عشاير كوچندة خمسه‌، اقتصادي‌ يك‌ پايه‌ و مبتنى‌ بر شيوة معيشت‌ شبانى‌ داشتند و عمدتاً از راه‌ پرورش‌ و توليد گوسفند و بز زندگى‌ مى‌گذراندند. برخى‌ از خانوارها نيز همراه‌ گله‌داري‌ به‌ زراعتى‌ محدود نيز مى‌پرداختند. گله‌، سرماية عشاير كوچنده‌ بود و شمار كم‌ و بيش‌ دام‌ هر خانواده‌ نشانى‌ از دارايى‌ و شخصيت‌ اجتماعى‌ خانواده‌ به‌ شمار مى‌رفت‌ (همو، .(103 برخلاف‌ عشاير كوچنده‌، يكجانشينان‌ خمسه‌ - كه‌ از اواخر سدة 13ق‌ ده‌نشين‌ شده‌ بودند - اقتصادشان‌ برپاية كشاورزي‌ بنياد نهاده‌ شده‌ بود. ده‌نشينان‌ در كنار فعاليتهاي‌ زراعى‌، دامداري‌ نيز مى‌كردند. شمار دام‌ خانواده‌ها زياد نبود و هر چندين‌ خانواده‌ با هم‌ گله‌اي‌ تشكيل‌ مى‌دادند كه‌ آن‌ را براي‌ چرا به‌ چوپان‌ يا خويشاوندان‌ خود مى‌سپردند.
تاريخچه‌: طهماسب‌ ميرزا مؤيدالدوله‌ والى‌ فارس‌ با كمك‌ خاندان‌ با نفوذ قوام‌الملك‌ شيرازي‌ اتحاد عشايري‌ خمسه‌ را در 1278ق‌ تشكيل‌ داد (فسايى‌، 1/823 -824؛ ابرلينگ‌، 72؛ بيات‌، 24) تا هم‌ در برابر قدرت‌ روزافزون‌ ايل‌ قشقايى‌ در منطقه‌ مقابله‌ كنند و هم‌ امنيت‌ راههاي‌ بازرگانى‌ از بندرعباس‌ و بنادر خارك‌ و بوشهر به‌ شيراز را براي‌ حمل‌ كالا تأمين‌ نمايند (بارث‌، 130 .(88,
نخستين‌ رئيس‌ و ابواب‌ جمعى‌ اتحاد خمسه‌، على‌ محمدخان‌ قوام‌، و آخرين‌ سرپرست‌ آن‌ ابراهيم‌خان‌ قوام‌ بود (همانجاها). ابراهيم‌خان‌ در 1311ش‌ پس‌ از شورشهاي‌ ايلى‌ در فارس‌ از ابواب‌ جمعى‌ و حكمرانى‌ مناطق‌ خمسه‌ و لار بركنار شد (براي‌ آگاهى‌ بيشتر، نك: هدايت‌، 283؛ بيات‌، 53، 69؛ شهبازي‌، 239). با بركناري‌ او حكومت‌ 73 سالة خاندان‌ قوام‌الملك‌ بر ايلات‌ خمسه‌ پايان‌ گرفت‌. از آن‌ پس‌، اتحاد خمسه‌ مفهوم‌ سياسى‌ - نظامى‌ پيشين‌ خود را از دست‌ داد و همبستگى‌ ساختگى‌ ناپايدار ميان‌ ايلهاي‌ پنجگانه‌ به‌ سستى‌ گراييد و يك‌ وحدت‌ و همبستگى‌ سنتى‌ ايلى‌ - عشايري‌ جايگزين‌ آن‌ شد.
مآخذ: ابرلينگ‌، پير، «سياست‌ قبيله‌اي‌ انگليس‌ در جنوب‌ ايران‌»، ترجمة كاوة بيات‌، نامة نور، تهران‌، 1358ش‌، شم 4 و 5؛ بيات‌، كاوه‌، شورش‌ عشايري‌ فارس‌ (سالهاي‌ 1307-1309ش‌)، تهران‌، 1365ش‌؛ سرشماري‌ اجتماعى‌ - اقتصادي‌ عشاير كوچنده‌ (1366ش‌)، نتايج‌ تفصيلى‌، ايل‌ خمسه‌، مركز آمار ايران‌، تهران‌، 1368ش‌؛ شهبازي‌، عبدالله‌، ايل‌ ناشناخته‌، تهران‌، 1366ش‌؛ فسايى‌، حسن‌، فارس‌نامة ناصري‌، به‌ كوشش‌ منصور رستگار فسايى‌، تهران‌، 1367ش‌؛ مسعود ميرزا، تاريخ‌ مسعودي‌، تهران‌، 1362ش‌؛ هدايت‌، مهديقلى‌، خاطرات‌ و خطرات‌، تهران‌، 1363ش‌؛ نيز:
, F., Nomads of South Persia, London, 1961; Beck, L., Nomad, a Year in the Life of a Qashq D i Tribesman in Iran, London, 1991; Sykes, P., A History of Persia, London, 1930.
 

عید نوروز چگونه شکل گرفت

انسان‏، از نخستین ادوار زندگی اجتماعی، متوجه بازگشت و تكرار برخی از رویدادهای طبیعی، یعنی تكرار فصول شد. نیاز به محاسبه در دوران كشاورزی ، یعنی نیاز به دانستن زمان كاشت و برداشت، فصل بندی ها و تقویم دهقانی و زراعی را به وجود آورد. نخستین محاسبه فصل ها، بی گمان در همه جوامع با گردش ماه كه تغییر آن آسانتر دیده می شد صورت گرفت. و بالاخره در نتیجه نارسایی ها و ناهماهنگی هایی كه تقویم قمری، با تقویم دهقانی داشت، محاسبه و تنظیم تقویم بر اساس گردش خورشید صورت پذیرفت. سال در نزد ایرانیان از زمانی نسبتا كهن به چهار فصل سه ماهه تقسیم شده و همان طور كه ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه آورده است آغاز سال ایرانی از زمان خلقت انسان ( یعنی ابتدای هزاره هفتم از تاریخ عالم) روز هرمز از ماه فروردین بود، وقتی كه آفتاب در نصف النهار ، در نقطه اعتدال ربیعی ، و طالع سرطان بود.

 پیدایش جشن نوروز 

جشن نوروز را به نخستین پادشاهان نسبت می دهند. شاعران و نویسندگان قرن چهارم و پنجم هجری چون فردوسی، عنصری، بیرونی، طبری و بسیاری دیگر كه منبع تاریخی و اسطوره ای آنان بی گمان ادبیات پیش از اسلام بوده ، نوروز را از زمان پادشاهی جمشید می دانند.

در خور یادآوری است كه جشن نوروز پیش از جمشید نیز برگزار می شده و ابوریحان نیز با آن كه جشن را به جمشید منسوب می كند یادآور می شود كه : «آن روز كه روز تازه ای بود جمشید عید گرفت؛ اگر چه پیش از آن هم نوروز بزرگ و معظم بود».

روایت های اسلامی درباره نوروز

آورده اند كه در زمان حضرت رسول (ص) در نوروز جامی سیمین كه پر از حلوا بود برای پیغمبر هدیه آوردند و آن حضرت پرسید كه این چیست؟ گفتند كه امروز نوروز است. پرسید كه نوروز چیست؟ گفتند عید بزرگ ایرانیان. فرمود: آری، در این روز بود كه خداوند عسكره را زنده كرد. پرسیدند عسكره چیست؟ فرمود عسكره هزاران مردمی بودند كه از ترس مرگ ترك دیار كرده و سر به بیابان نهادند و خداوند به آنان گفت بمیرید و مردند. سپس آنان را زنده كرد وابرها را فرمود كه به آنان ببارند از این روست كه پاشیدن آب در این روز رسم شده. سپس از آن حلوا تناول كرد و جام را میان اصحاب خود قسمت كرده و گفت كاش هر روزی بر ما نوروز بود.

و نیز حدیثی است از معلی بن خنیس كه گفت: روز نوروز بر حضرت جعفر بن محمد صادق در آمدم گفت آیا این روز را می شناسی؟ گفتم این روزی است كه ایرانیان آن را بزرگ می دارند و به یكدیگر هدیه می دهند. پس حضرت صادق گفت سوگند به خداوند كه این بزرگداشت نوروز به علت امری كهن است كه برایت بازگو می كنم تا آن را دریابی. پس گفت: ای معلی ، روز نوروز روزی است كه خداوند از بندگان خود پیمان گرفت كه او را بپرستند و او را شریك و انبازی نگیرند و به پیامبران و راهنمایان او بگروند. همان روزی است كه آفتاب در آن طلوع كرد و بادها وزیدن گرفت و زمین در آن شكوفا و درخشان شد. همان روزی است كه كشتی نوح در كوه آرام گرفت. همان روزی است كه پیامبر خدا، امیر المومنین علی (ع) را بر دوش خود گرفت تا بت های قریش را از كعبه به زیر افكند. چنان كه ابراهیم نیز این كار را كرد. همان روزی است كه خداوند به یاران خود فرمود تا با علی (ع) به عنوان امیر المومنین بیعت كنند. همان روزی است كه قائم آل محمد (ص) و اولیای امر در آن ظهور می كنند و همان روزی است كه قائم بر دجال پیروز می شود و او را در كنار كوفه بر دار می كشد و هیچ نوروزی نیست كه ما در آن متوقع گشایش و فرجی نباشیم، زیرا نوروز از روزهای ما و شیعیان ماست.

جشن نوروز

جشن نوروز دست كم یك یا دو هفته ادامه دارد. ابوریحان بیرونی مدت برگزاری جشن نوروز را پس از جمشید یك ماه می نویسد: « چون جم درگذشت پادشاهان همه روزهای این ماه را عید گرفتند. عیدها را شش بخش نمودند: 5 روز نخست را به پادشاهان اختصاص دادند، 5 روز دوم را به اشراف، 5 روز سوم را به خادمان و كاركنان پادشاهی، 5 روز چهارم را به ندیمان و درباریان ، 5 روز پنجم را به توده مردم و پنجه ششم را به برزگران. ولی برگزاری مراسم نوروزی امروز، دست كم از پنجه و «چهارشنبه آخر سال» آغاز می شود و در «سیزده بدر» پایان می پذیرد. ازآداب و رسوم كهن پیش از نوروز باید از پنجه، چهارشنبه سوری و خانه تكانی یاد كرد.

http://www.parsquran.com/

در حاشیه قائله چنگیز سالار
در جریان قائله چنگیز باید اضافه کرد چنگیز از مسیر فعلی جاده سد درودزن تا حوالی روستای زرقانک پیش آمده و پس از اینکه متوجه شده راه بر او بسته واحتمال درگیری وجود دارد از همان مسیر برگشته و وپس از دور زدن کوه ایوب به سمت چشمه ایوب و رودخانه رفته وادامه ماجرا.اگر هم وساطتی بوده در همان محل (چشمه ایوب) رخ داده و با توجه تعداد نیروها ،امکانات و شناخت کامل نیروهای خودی از منطقه و با عنایت به هدف چنگیر از ورود به منطقه (جمع آوری اسب وسلاح)، بعید به نظر می رسد با هماهنگی قشون خودی باجی پرداخت شده باشد.و احتمالا با توجه به اینکه جنگ آوران روستای چمنی و بورکی به قشون خودی ملحق شده و از روستا دور بوده اند چنگیز با توجه به اینکه خطر را احساس کرده فرصت را غنیمت شمرده واز اهالی آذوقه گرفته و از منطقه دور شده. چون اگر می توانست هدف خود را عملی می ساخت و از طرفی در گذشته پس از اینکه متخاصمین از خواسته خود نا امید می شدند، به صورت توافقی مقداری آذوقه می گرفتند و می رفتند.ضمنا عشایر قشقایی از محدوده روستاهای کوه سبز،قاسم آباد،حسین آباد، فخرآباد،اسفدران، پل نو ودم افشان و . . صرفا عبور می کرده و یا به دلیل خستگی راه توقف کوتاهی داشته اند.طایفه بادکی تابستانها در دشت چادر زده و زندگی می کرده اند وزمستانها در مجاورت کوه و محل فعلی روستای آبگرم ودم افشان ودر کنار کومه های خود ساکن می شده اند.همچنین قشلاق طوایف قراقولاغ،نفر،میر وکرمی نیز این منطقه بوده.

   منبع :  روستای پل نو رامجرد  ( جهان بین میرزایی ) از گفته ها و خاطرات آقای یوسف علی میرزایی .

قائله چنگیز سالار

درحدود اواخر تابستان سال 1324 خورشیدی که طایفه قراقولاغ وبادکی در حوالی فخرآباد ،پل نو،آبگرم و دم افشان ساکن بودند(برخی چادر نشین و برخی ساکن روستا) وروستاهای کنونی درحال شکل گیری بود خبر آوردند که چنگیز سالار (پسرعموی ناصر خان قشقایی) از سمت غرب وارد منطقه رامجرد شده و اسبها وتفنگهای خوب را به زور جمع آوری می کند. چنگیز سالار ، خان زاده ای بود که به لحاظ نفوذ وقدرتی که داشت اقدام به جمع آوری اسب و سلاحهای خوب منطقه کرده بود. بزرگ منطقه درآن روزها یداله بیگ (پدرحاج امرالله کشاورز)بود که هم کد خدای روستای فخرآباد و هم بزرگتر منطقه بود . با شنیدن این خبر،ایشان دستور دادند که سواراران وتفنگداران منطقه گرد هم آیند و در پی آن 367 سوار مسلح صبح روز بعد از مناطق پل نو،آبگرم،دم افشان، بورکی، چمنی،کوه سبز، قاسم آباد،حسین آباد، فالونک و . . . در محل پل نو پایین گرد هم آمدند و به فرماندهی یدالله بیگ  به سمت رود  کر و محل "چم حلقه" حرکت کردند ودر آنجا گرد هم آمدند. پس از مذاکرات که تا ظهر به طول کشید به نتیجه رسیدند که در محدوده روستای فالونک راه را بر چنگیز وقشون او ببندند. در همین اثنا هواپیمایی در حال چرخ زدن بالای سر آنها بود و با توجه به اینکه هنوز تب وتاب جنگ جهانی دوم فروکش نکرده بود وترس حملات هوایی وجود داشت به پیشنهاد محمدبیگ(پدر محمد حسین آقایی) پارچه سفیدی بر لوله تفنگی بسته شد و به بالا گرفته شد.پس از رفع خطر حمله هوایی به دستور یداله بیگ قشون به سمت پل نو حرکت کردند. و با توجه به اینکه ظهر شده بود و سواران گرسنه ، قشون گروه گروه میهمان اهالی پل نو شدند.حدود 60سوار میهمان طاهر میرزا ، 50 سوار میهمان حاج علی محمد قربانی و مابقی هم میهمان سایرین از جمله کاکاجان اسدی،بیگ میرزا کشاورز ، نگهدار محمودی، علی مراد مرادی و . . . شدند . پس از صرف ناهار واستراحت و انجام فرائض به سمت فالونک به راه افتادند و نزدیک روستای فالونک رسیدند.اسبها را روبروی فالونک کنار کوه بسته و به بالای تپه ها رفته و راه را بر چنگیز و قشون او بستند .بعد مدتی با دوربین شکاری دیدند که عده ای سوار به سمت آنها در حال حرکت است ."حیدر بلوچ" به عنوان پیک به سمت آنها حرکت کرد و پس از نزدیک شدن و صحبت متوجه می شود که ایشان "مشهدی دینی" کدخدای دولت آبادهستند که قصد دارند به قشون خودی ملحق شوند. قشون تا غروب در کمینگاه ماندند ولی خبری از چنگیز نشد.کاشف به عمل آمد که چنگیز وقشون او پس از اینکه متوجه شده اند راه بر آنها بسته است ، در چشمه ایوب توقف کوتاهی داشته ، ناهار خورده واز طریق پل از رودخانه کر(پل مجاور کوه استخر) عبور و به سمت روستای میان قلعه رفته وآنجا تصادفا با نیروهای دولتی مواجه ومتواری شده اند. پس از اینکه خطر حمله چنگیز برطرف شد یدالله بیگ به" لاچین ستوده" دستورداد که قشون را بشمارد ."لاچین بیگ" از یک طرف قشون شروع به شمارش کرد تا به فرمانده قشون (یدالله بیگ) و ملازمان (حاج علی محمد قربانی، طاهر میرزا،یوسف علی میرزایی(برادر زاده طاهر میرزا و راوی)، و محمد بیگ (پدر محمد حسین آقایی)) رسید و عدد 367 را به عنوان تعداد سواران اعلام کرد.یدالله بیگ هم  پس از اندکی تامل و شور با بزرگان رو به سواران کرد و گفت با وجود این اتحاد وهمبستگی هیچ کس نمی تواند کوچکترین آسیبی به حوزه آنها وارد کند واعلام کرد با توجه به اینکه خطر بر طرف شده همگان می توانند به منازل خود بازگردند ولی آمادگی خود را حفظ کنند.

راوی نقل می کند .بعد از اینکه به منزل رسیدیم حدود 60 سوار دیگر هم از روستاهای بالادست آمده بودند که با توجه به پایان یافتن قائله در منزل طاهرمیرزا شام خورده وبه منازل خود بازگشتند

نام تعدادی از سواران مسلح آن روز به خاطر راوی مانده عبارتند از: یدالله بیگ کشاورز-حاج علی محمد قربانی-رضاخان اسدی-بهرام بیگ آقایی-محمدبیگ آقایی-عبدالله بیگ ستوده-حسن بیگ ستوده-حسین بیگ ستوده-حاج لاچین بیگ ستوده -مشهدی عبدل عباسی-حاج ایمانعلی علی پور-حاج بهبود ستوده-سرمست صاقی-نوروز صادقی-صدرالله کشاورز(برادر حاج امرالله)-شیرمحمد قلی پور- امان الله عبداللهی و . . .

و به این ترتیب خطر بر طرف شد و قائله خاتمه یافت.   یادشان گرامی باد ......

   (   باتشکر از برادر جهان بین میرزایی و پدر گرامیشان)      منبع : (  وبلاگ روستای پل نو رامجرد - با همکاری آقای شمشیری )